Waarom gaat ze niet bij hem weg?

Waarom gaat ze niet bij hem weg?

Wanneer ik klaar ben met mijn verhaal, staat mijn lijf volledig aan. Ik heb een brok in mijn keel. Mijn ademhaling zit hoog. Ik zit met mijn benen gekruist. Mijn bovenlijf in elkaar gekropen. Mijn lijf heeft zich volledig schrap gezet om zichzelf te beschermen. Onbewust. Pas wanneer ik ga observeren, zie ik hoe mijn lijf reageert.

De psycholoog vraagt me om beide voeten op de grond te zetten en vraagt hoe ik me voel. Het antwoord verbaast mij. Ik voel me onveilig en kwetsbaar als ik niet gesloten en in elkaar gekropen zit. Als een hert die in de koplampen van een auto kijkt. De psycholoog vraagt: “deed je dat expres, zo gaan zitten. Versnelde je expres jouw ademhaling. Heb je zelf gezorgd voor die tennisbal in je keel?” Had je daadwerkelijk wat anders kunnen doen?

Nee is mijn antwoord. Mijn lijf reageerde automatisch en onbewust op een onveilige situatie van toen, terwijl er in het nu, in de spreekkamer geen enkele dreiging was. Ik bevroor!

Dit is hoe ons zenuwstelsel ons helpt te verdedigen tegen dreigend gevaar. Realistische dreiging of niet.

Zodra er gevaar dreigt, reageert ons sympathisch zenuwstel gelijk. Je hartslag gaat omhoog. Je krijgt een energieboost en tegelijkertijd worden alle systemen die op dat moment niet nodig zijn in het lichaam uitgeschakeld en zo ook je denkende brein. Dit is allemaal nodig zodat je alle energie kunt gebruiken om in actie te komen, om te vechten, vluchten of bevriezen.

Wanneer het niet veilig is om te vechten of vluchten zal een parasympatische deel geactiveerd worden. Je merkt het doordat je ademhaling en hartslag vertraagd. Je lichaam reageert alsof we dood zijn. Je systeem wordt als het ware uitgeschakeld als blijkt dat we in de “val” zitten en geen kant op kunnen. Dan is het net als bij dieren soms veiliger om de “dood” te veinzen. Om niet te reageren. Een ander parasympatisch deel zorgt er voor dat nadat het gevaar geweken is we kunnen herstellen en uitrusten.

In mijn geval bevroor ik en dook ik dus ineen. Ik maakte op dat moment keuzes voor mij en mijn kinderen die op dat moment “veilig” voelden. Op de vraag: “Waarom vocht ik niet terug?” Is dus het antwoord: omdat mijn brein was “uitgeschakeld” en mijn lijf instinctief aangaf dat dit de veiligste optie was. Elke andere actie zou te onveilig zijn.

Achteraf gezien was dat de juiste beslissing. Ik zat ten slotte midden in mijn chemotraject en was ik dus medisch gezien niet in staat om welke actie dan ook te nemen?

Uiteraard helpt het wanneer het systeem om haar heen, hulpverlening, politie, rechters enzovoort voldoende veiligheid kan bieden, zodat ze kan vertrekken. Bijna dagelijks zien we in het nieuws dat de veiligheid van de vrouw nadat ze haar partner verlaat niet altijd gegarandeerd is.

Dus waarom gaat ze niet weg? Omdat het op dit moment niet de veiligste optie is.

#stopgeweldtegenvrouwen #lichamelijkengeestelijk