Te laat komen, hoe doe jij dat?

Te laat komen, hoe doe jij dat?

Vandaag was weer zo een dag. Je kent het wel. Je hebt een afspraak in de middag. Je kijkt naar de klok. Oh je hebt nog even. Vandaag geen haar-was-dag. Een uurtje voor vertrek onder de douche en klaarmaken, dat moet lukken. Je stapt de badkamer binnen kijkt in de spiegel en denkt. Haar-was-dag is hard nodig! Je kijkt in paniek naar de klok, daar had je geen rekening mee gehouden. Hup niet treuzelen en je springt onder douche. Tempo zit er in. Hup, hup, snel, snel. Dan maar tandenpoetsen onder de douche zo lang de haarconditioner inwerkt. Ja je weet het niet goed voor het milieu. Maar nood breekt wet. Toch?

Hup handdoek om de natte haren zodat je haren al wat droger zijn straks, scheelt qua föhntijd en ondertussen uitzoeken wat je aan gaat trekken. Oh chips, wat doe ik aan? Deze, nee deze. Kak, deze broek moet echt gestreken worden. Hup strijkijzer aan, zolang deze warm wordt zoek ik naar de bovenkant. Dit? Nee past niet. Dit. Chips, ook dit moet ik strijken. Mijn ogen houden nauwlettend de klok in de gaten. Strijkijzer is warm. Hup! Tempo zit er lekker in. Zit heerlijk in mijn “flow”. Alles gestreken en aangetrokken. Struikel nog net niet over de kat terwijl ik naar beneden loop, heerlijk in de “flow”.

Hup föhn aan en haren drogen.  Eerst rechtop, dan hoofd naar beneden zodat ook de onder-/achterkant van de haren goed drogen. Ondertussen houd ik de klok angstvallig in de gaten. Maar ik lig lekker op schema. Ben verbaasd en toch een beetje trots op mezelf. Zo, haren zijn verbazingwekkend snel droog, nu nog even fatsoeneren.

Ondertussen gaat mijn hoofd nog steeds non-stop door: “Oh ja inleverdatum van de boeken is ook vandaag, die moeten ook terug naar de bibliotheek.” “Dus die niet vergeten”. Leg deze klaar om mee te nemen. “Mooi, ik heb nog steeds tijd”. Wederom trots op mezelf. Nu schoenen aan, spullen verzamelen. Oh ja, flesje water nog mee. Oh, zakdoekjes ook handig. Oh en misschien een banaan mee. Oh ja, als ik zo naar buiten ga ook die vuilniszak met kattenbakvulling meteen in de bak.

Ik moet nu wel opschieten, anders kom ik nog te laat.  Ik til de zak met kattenbakvulling op en deze blijft haken. Ik kijk achterom en zie een spoor van de kattenbakvulling. Kak! “Ja dit zal ik nu toch moeten aanvegen”. Het is 12:02, afspraak om 12:15 uur. In mijn hoofd gaan de stemmen ondertussen net zo snel als Max Verstappen. “Dit gaat niet meer goed komen. Stuur je afspraak een appje dat je te laat gaat komen. Want stel dat zij onderweg appt waar ik blijf, kan ik natuurlijk niet reageren. Als ik deze route neem ben ik sneller want via de andere kant zijn er te veel stoplichten.”

Ik rij de wijk uit en bedenk me dan, wat ben ik aan het doen? Ik check bij mezelf in….. De keren dat ik laat ben, geloof ik me dat is een zeldzaamheid meestal ben ik een kwartier te vroeg, is dit mijn patroontje. Ik ga haasten, trap het gaspedaal nog even extra in zodat ik tijdswinst behaal, ben gehaast, een soort van in paniek. Ik check nogmaals in bij mezelf. Waar komt dit vandaan? Wat als je te laat bent, wat is het ergste dat kan gebeuren? Is dit stemmetje die zegt dat het niet oké is om te laat te zijn van jou of iemand uit je omgeving? Wellicht uit jouw verleden? Ik check mijn ademhaling. Laat het gaspedaal een beetje opkomen. Laat ben ik toch al.

Kan er niks meer aan veranderen. De afspraak heb ik thuis al op de hoogte gebracht. Ik heb er niks aan om gehaast en gestrest aan te komen. Dus pas mijn snelheid in mijn hoofd aan naar slakken tempo. Ik vertraag mijn denken, laat mijn stemmen komen en gaan, ik hoor ze en laat ze weer gaan of onderzoek ze.

Ik merk dat ik mijn hoge en versnelde ademhaling onder controle heb. Ik kom aan op bestemming en parkeer mijn auto. Ik betrap mezelf er op dat ik weer even in de Max Verstappen versnelling wil gaan doordat ik haastig mijn spullen probeer te verzamelen. Daar ga ik weer, denk ik. Ik herken het en trap op de “rem”. Slakkentempo!

Ik stop met snel mijn spullen pakken. Ik pak rustig mijn telefoon zet deze op stil. Verzamel dan langzaam mijn spullen. Loop rustig naar de afspraak. De schade? 3 minuten te laat. Ja, dat check ik dan toch even terwijl ik wacht op mijn afspraak. Verandering gaat in kleine stapjes 😉

Ik leg voorgaande voor aan mijn afspraak, de psycholoog. Ze lacht, omdat jij te laat bent heb ik een bakje koffie kunnen drinken, daar was ik nog niet aan toe gekomen. Dus dank je wel!

Hoe doe jij dat te laat komen?

Een afspraakje afzeggen?

Zeggen dat je iets vervelend vindt?

Welke stemmen hoor je en zijn die van jou?

Wat is het ergste dat kan gebeuren?

𝗛𝗼𝗲 𝗱𝗼𝗲 𝗷𝗶𝗷 𝗱𝗮𝘁!